در سالهای پایانی دهه 1950میلادی موج نگرانی از کاهش و پایان ذخایر سوخت
های فسیلی مانند نفت و ذغال سنگ برای تامین انرژی آینده جهان، سبب شد
کشورهای زیادی به کاروان پرشتاب جویندگان فناوری اتمی بپیوندند.
کشور ما نیز که در آن زمان، یعنی حکومت پهلوی به عنوان ژاندارم منطقه ای آمریکا فعالیت می کرد و در جمع کشور هایی قرار داشت که ذخیره منابع نفتی عظیم اما تمام شدنی داشت، پس برای دستیابی به این سوخت جدید و تقریبا ناتمام تلاش های خود را آغاز کرد و در سال ۱۹۵۸میلادی، به عضویت آژانس بین‌المللی انرژی اتمی (I.A.E.A) درآمد و پس از ده سال در ۱۹۶۸میلادی، پیمان عدم تکثیر و تولید سلاح‌های هسته‌ای (N.P.T) را امضا کرد و دوسال بعد در ۱۹۷۰میلادی، آن را در مجلس شورای ملی وقت به تصویب رساند.
